SIGNA

SIGNA

et Statuae, similitudines sunt e solida materia, auro, argento, aere, marmore et ebore: Interim trifariam differunt. Nam Signum latius patet, quia vel Dei est vel hominis vel brutorum: Statua autem vel Huminis est, vel hominis. Praeterea Statuam dixêre Romani, quam in Foro conspicerent: Signa vero vel in aedibus privatis, vel in Templis. Ad haec, Signa quandoque eidem inhaerent materiae, e qua sunt educta: ut quando rana, aut locusta exprimitur in spiris columnae, vel cum in gemmis aliquid insculptum: Statuae vero numquam in cavo latent, sed ab ea materia, unde eductae, sunt disiunctae, ac separatae, Voss. de Philosophia c. 16. §. 31. Vide quoque Aldum Manutium Nepotem de Quaesitis per Epist. Cice- 10 Signa et Sigilla vocat caelaturas, quae pateris et patellis, aliisque vasis includebantur et incrustabantur, Graecis ζώδια quorum alia ἔκτυπα sive περιφανῆ, quae tota extarent, alia προςτυπα, sic ut velut adfixa unum tamum latus ostenderent, fingebantur. Verr. 6. Patella grandis cum sigillis et simulacris Deorum etc. Et quidem signa ac sigilla exstantia, emblemata idem vocat, poterantque de poculis ac vasis revelli et aliis rursus illigari; sicut crustae, quibus prostypa operiebantur, etiam exemptiles erant: qua de re iam diximus supra, ubi de Caelatura alibique passim. Aegyptiorum Signa hieroglyphica, sive, ut vox haec sonat, Sacrae sculpturae, animalium erant mutarumque rerum figurae, quas Sacerdotes in sacris adhibebant, ne a vulgo intelligerentur. Claudian. l. 1. in Ruffinum, v. 149.

——— Novi quid Signa sagasis

Aegypti valeant.

Haec ante papyri usum, saxis insculpebant, uti Lucan. docet l. 3. scripsitque hôc pactô Horapollo Niliacus, circa tempora Theodosii Imperatoris cui adde tabulam antiquam aeneam hieroglyphicis literis caelatam et erudite explanatam, a Laur. Pignorio. Vide Voss. de Arte Gramm. l. 1. c. 41. Georg Hornium Histor. Philos. l. 7. c. 6. ubi veter, morem Philosophiae rerumque divinarum arcana per signa istiusmodi obscura ac aenigmaticaetradendi, multis persequitur, et in voce Hieroglyphica. Sed et Sigilla ac signa de Vestibus dicta sunt, uti vidimus supra. Porro Signa, pro vexillis, occurrunt apud Lamprid. in Alexandro Seu. c. 33. Milites, quos ostensionales vocant; non pretiosis --- vestibus ornabat: nec multum in Signa, aut ad apparatum regium, auri sericique deputabat. Haec maximi ponderis fuisse, docet Casaubon. ad Aug. Suetonii c. 10. Σύμβολαβασιλικὰ appellat Herodianus. Eorum enim non in bello solum, sed et festis diebus, in pompis ac sollennibus processibus, Imperatoribus praeferebantur, multô aurô argentôque alias radiantia. Solebant autem erecta praeferri laetis rebus, unde Pertinacem, antequam de Imperio certus esset, non passum esse ignem sibi anteferri, nec vexilla Imperialia tolli, legimus apud Herodianum l. 2. c. 3. At in luctu, supina praeferebantur. Spartian. in Severo c. 7. Inde in Palatium -- perrexit, praelatis signis, quae Praetorianis ademerat, supinis (seu versis) non erectis. Neque vero signa solum vexillaque, sed et praelationem ignis, reliquumque regium apparatum, modo σύμβολα βαςιλικα, modo σύμβολα βαςιλείας vocat Herodian. qua de re vide Salmas. ad Lamprid. d. l. uti de phrasi, Signa convertere, item convellere, ac submittere, Gronov. ad Liv. l. 3. c. 54. Aliud est Signum Reip. apud Sueton. Aug. c. 94. δκμοσία scil. σφραγὶς, qua Diplomata aliaque signari solita Reip nomine, ut videre est apud Casaubon. ad loc. ubi et de more Principum annulos signatorios in morte dandi iis, quibus plurimum vellent, quaedam. Ut aliquid addam, de Signi notione generali; Reverentiae ac honoris Signa, pro Gentium ingenio, variant. Apud Romanso olim, visô potentissimi nominis virô, viâ decedebant, assurgebant, capita revelabant, vehiculôque desiliebant, tum deinde salutabant acclines, ut loquitur Arnob. adv. Gentes l. 7. Sic Seneca Ep. 64. Si Consulem videro aut Praetorem, omnia, quibus honor haberi solet, faciam, equô desiliam, caput adaperiam, semitâ cedam. Et quidem equô desiliendi ritus sic habuit: Equô vecti, si alicuius auctoritatis aut nominis obviam fieret, non modô equum sustinebant, cursumque cohibebant, verum etiam in pedes desiliebant, et quam equo verberando virgam gestabant, eam in manum transferebant laevam, ita porrô expeditâ dextrâ adibant, atque osculabantur mutuô, uti ex Appuleii Floridis l. 4. docet God. Stewech. Quaestionib. ad eum. Apud alios olim hodieque alia. Alicubi enim ad testandam venerationem, caput contectum inclinant; aliis, apertô capite, totum incurvantibus corpus. Alii osculum manui imprimunt, de quo usu vide

Pithoeum Adversar. l. 1. c. 7. Sinenses, fronte humum feriunt, caput autem aperire nefas habent; nec nisi iis, qui ad supplicium rapiuntur, id retegunt. Unde, qui ex eis fidem Christianam suscepêre, tum tantum caput aperiunt, cum Sacramenti participes fieri cupiunt, ut hôc ritu peccatores se fateantur. Iaponenses pedem calceô exuunt. At, Romani quoque iam olim, ut vidimus cum tecti occurrerent viro honorato, capita aperiebant: Namque Sullam erga Pompeium id solum servâsse, Sallustius in Fragm. et Plut. in Causis docent. Quem ritum, utpote venerationi testandae aptissimum, hodieque Europaei servant. Vide Lipsium Electis l. 1. c. 23. Solerium de Pileo sect. 3. ut et hîc infra.